Brikka som ser

Da ingeniøren Steven Sasson hos Kodak bygde det første digitalkameraet i 1975, ante han neppe at denne oppfinninga skulle bringe hans eige selskap på randen av konkurs.

Han brukte ei CCD-brikke, som var blitt utvikla nokre år tidlegare, til å gjere om biletet til elektriske impulsar som blei lagra på ein kassett. Oppløysinga var 100 x 100 pikslar, altså 0,1 megapiksel. Det tok 23 sekund å lagre det på kassetten, og like lang tid å spele det av til ein tv-skjerm. «Her trengst det meir arbeid», sa assistenten som var modell på det aller første biletet, da ho fekk sjå resultatet.

Kameraet blei aldri produsert for sal. Vi må over i 1990-åra før den digitale revolusjonen tek seg inn på fotomarknaden for alvor. Sentrale aktørar var Photoshop 1.0 som kom i 1990, og JPEG-formatet frå 1992 som gjorde det enklare å lagre og flytte bilete mellom kamera og datamaskinar, og kameraet Kodak Professional DCS 100.

DCS 100 kosta 13 000 dollar i USA, så til å byrje med var det mest profesjonelle fotografar som tok det i bruk. Det var ein uvurderleg fordel for pressefotografane at dei ikkje lenger behøvde å framkalle bileta, og dessutan kunne sende dei via modem når dei var på reportasjereise.

Kodaks DC20 frå 1996 blei inngangsbilletten for amatørfotografane. Oppløysinga var ikkje høgare enn 0,2 megapikslar, men det hadde eit minnekort som kunne lagre 8 eller 16 bilete avhengig av kvaliteten, det var så lite at ein kunne putte det i lomma, og det kosta under 300 dollar.

Den teknologiske utviklinga skapte biletbrikker med stadig høgare oppløysing, det såkalla megapiksel-kappløpet, som til slutt gjorde filmen overflødig. Alle dei store kameraprodusentane laga etter kvart digitale kamera.

Men den største kameraprodusenten i verda var i 1998 faktisk mobiltelefonprodusenten Nokia. To år seinare fanst det meir enn ein milliard mobiltelefonar med kamera, og salet av dedikerte fotoapparat byrja minke.

I januar 2012 var Kodak på randen av konkurs.